Van salarisadministrateur naar begeleider gehandicaptenzorg
Ik werkte al twintig jaar bij hetzelfde bedrijf op de loonadministratie. Een relatief klein bedrijf, leuke collega’s, korte lijntjes, zo’n bedrijf waar je al snel met de eigenaar om tafel zit. Als ik heel eerlijk ben, heb ik het nooit echt heel erg naar mijn zin gehad. Maar het was de spreekwoordelijke gouden kooi. Prima salaris en ik leerde er veel. Dat ik vaak met buikpijn opstond, relateerde ik niet eens aan het werk.
Pas toen ik een nieuwe leidinggevende kreeg met wie het niet boterde, besloot ik tot actie over te gaan. Ik wilde graag goed uitzoeken wat ik wilde, wat bij me paste en via via kwam ik bij De Heren Van Werk uit. Ik had het geluk dat ik op mijn gemak de tijd kon nemen om aan de slag te gaan voor een nieuwe baan, dus ik heb ook echt de tijd genomen om erachter te komen wat bij me past. Als een soort trechter werd tijdens de gesprekken met Maurice steeds helderder waar ik enthousiast van word. Maurice wist me steeds de juiste vragen te stellen en zo kwamen we steeds dichter bij de kern.
Roosters en uitvaarten
En daar kwamen een aantal mogelijke mooie beroepen uit die me goed zouden passen. Roosteraar op een middelbare school bijvoorbeeld. Maar ook uitvaartverzorger of iets in de zorg. Daar ben ik verder mee aan de slag gegaan. Ik sprak heel uitgebreid met een roosteraar die ik kende. Ik stelde heel veel vragen en uiteindelijk heb ik de conclusie getrokken dat het net iets te stressvol was op piekmomenten. Niet voor mij dus. Ook de uitvaartzorg viel af, omdat ik van mezelf weet dat het omgaan met alle emoties wellicht te heftig zou zijn voor me. Toen bleef de zorg over. Wat er ook heel duidelijk uit kwam was iets met geschiedenis en iets met schoenen. Vrijwilliger in het schoenenkwartier bleek een gouden oplossing. Ik ga aan de slag na mijn studie.
Zorg voor glimlach
De Heren Van Werk koppelde me aan Thijs Hamelink, een van de coaches in hun team. Hij werkt als coach, maar is ook verbonden aan een zorgorganisatie. De juiste persoon voor een gesprek. Eerst online, samen met hem liepen we verschillende zorgberoepen na. En daar hebben we mensen uit het werkveld bijgezocht. Zo liep ik mee in het ziekenhuis op een administratieve afdeling en mocht ik meelopen met iemand in de thuiszorg. Ik merkte dat ik daar heel blij van werd, die verhalen van de cliënten… ik kreeg er een glimlach van op mijn gezicht. En ik kreeg een rondleiding bij een woonvoorziening. Het viel me op dat er veel mensen afwezig waren en dat vond ik jammer. Ik begreep dat ze naar de dagbesteding waren en dat triggerde weer iets. Dus Thijs regelde dat ik daar ook een kijkje kon nemen. En ook daar werd ik blij van. Het werd me echt duidelijk dat de zorg iets voor mij kon zijn. Grappig, want toen ik vroeger ooit een beroepentest heb gedaan, kwam die richting er al uit. Waarom ik dat toen niet ben gaan doen? Eigenlijk omdat niemand dat deed, iedereen ging richting de meao of de mds. Dus ik ook.
Pittig zonder buikpijn
Maar goed, om in de zorg te werken had ik natuurlijk nog wel wat nodig. Ik kon als zij-instromer terecht en kon ook al snel beginnen in het begeleiden van mensen die in een woonvoorziening in de wijk wonen. Ze hebben daar hulp bij nodig en daar komen mijn collega’s en ik om de hoek kijken. Tegelijkertijd volg ik de opleiding. Dat is best pittig, 32 uur werken, 8 uur naar school en dan ook nog een uur of 10 studeren. Maar het is het zo waard! Ik vind het werk echt superleuk, het is mooi om te zien dat ik een steentje bij kan dragen om iemand een stukje zelfstandiger te maken. Ik heb zelfs niet het idee dat ik aan het werk ben als ik mijn werk doe. De buikpijn is verdwenen en ik ben die leidinggevende eigenlijk dankbaar nu. Anders had ik deze stap misschien wel nooit gezet!